Chitwan, Panauti, Pokhara, Namo Buddha

Morgen vlieg ik al naar Thailand! Na 1,5 maand is mijn avontuur in Nepal dan echt voorbij. Met gemengde gevoelens ga ik weg. Ik heb fantastische dingen gedaan en gezien en super leuke mensen ontmoet, maar het is nou ook wel mooi geweest.

Mijn project in Chitwan was nauwelijks een project te noemen, maar ik heb me wel vermaakt. Vooral de kano tocht en de jeep safari waren echte hoogtepunten. Bij de jeep safari veel dieren gezien. We hadden echt een hele goede gids die allerlei dieren wist te spotten die andere gidsen niet hadden gezien. En daar genoot hij zichtbaar van. We zagen rendieren, krokodillen, apen, hagedissen, neushoorns, buffels, wilde kippen(...), pauwen en meer. Op een gegeven moment reden we langs een groot meer en toen vloog opeens een pauw naar de andere kant toe. Ik voelde me een beetje dom op dat moment, want ik had echt geen idee dat ze konden vliegen. Ik zei maar niks, maar toen zei iemand anders: "Wow, they can actually fly!". Een stukje verder maakte de gids het gebaar naar de bestuurder van de jeep dat hij moest stoppen en een stukje terug moest rijden. Wat we daar vonden, was zelfs voor de gids en de bestuurder indrukwekkend. Daar tussen de bosjes lag een python. En wat voor een. Het had een lichaam met een diameter van wel minstens 30 cm. We konden van zijn lengte misschien 1 meter zien, maar volgens de gids was hij waarschijnlijk wel 15 meter of langer.

De twee weken daarna was het tijd voor mijn projectweken in een weeshuis in Panauti. En het was super. Al vanaf dag 1 namen ze me op als deel van de familie. "Namaste, sister!", groetten ze me. Als welkom dansten en zongen enkele kinderen voor me. Super schattig! In totaal wonen er 10 kinderen, 5 meisjes en 5 jongens van verschillende leeftijden. Elk met een verschillend verhaal. Zo hebben we Johnny, 10 jaar oud. Zijn vader was een alcoholist en om aan geld te komen, besloten zijn ouders maar om hem te verkopen.. Hij belandde bij een oud vrouwtje op straat die hem gebruikte bij het bedelen. Uiteindelijk is hij bij dit weeshuis terechtgekomen. Hij is ook al twee keer geopereerd voor een aneurysma. En dat op zijn leeftijd. Ondanks dat heeft hij altijd een grote lach op zijn gezicht! Een heel ander verhaal is die van Louisa, 12 jaar oud. Zij is weggedaan door haar ouders simpelweg omdat haar ouders geen meisje wilden, maar alleen jongens. Enkele andere ouders werden vermoord tijdens de Nepalese burgeroorlog. Het weeshuis waar ik zat, Joining Hands, is wel echt een hele goede. Volgens mij zijn ze er wel gelukkig. Het was wel echt moeilijk om afscheid te nemen. Ze voelden wel een beetje als familie.

De projectweken waren nu allemaal voorbij, dus nu had ik echt tijd voor mezelf. Ik ben naar Pokhara gegaan. Echt een hele leuke stad! Veel leuker dan dat vieze, luidruchtige, drukke Kathmandu. In het hostel waar ik zat, heb ik een Argentijn ontmoet waarmee ik samen naar Poonhill ben gaan trekken voor enkele dagen. De omgeving was super mooi. Veel bergen, op een gegeven moment een bos die me aan een subtropisch regenwoud deed denken en heel veel hele mooie bloemen. Sommige stukken waren zwaar, maar ik voelde me altijd wel voldaan aan het einde. Vooral toen ik de top van Poonhill bereikte en daar de zon op zag gaan, voelde ik me echt heel goed. Zo'n mooi moment daar en het uitzicht was WAANZINNIG! Op tijd weer terug naar Pokhara, want op vrijdag zou ik naar een meditatiecentrum gaan. Ze hebben daar een programma dat op de vrijdag begint en op zondagavond eindigt. Daarbij krijg je yoga- en meditatielessen en lessen over het Buddhisme. Erg interessant. De yoga was wel een beetje een vage boel. Soms nogal vreemde bewegingen. Het leek niet bepaald op wat ik eerder heb gedaan, maar het was best wel komisch af en toe. Ik heb er hele leuke mensen leren kennen. Waaronder Joy uit de USA. Dat klikte erg goed! Ik denk dat wij elkaar nog wel weer een keer gaan treffen, waar dat ook moge zijn. Die maandag ben ik wezen paragliden! Super vet en heel relaxed. Het weer kon wel wat helderder.. maar ik heb ver genoeg kunnen kijken.

Daarna maar weer terug naar het chaotische Kathmandu. Ik had nog wat dingen in mijn hoofd die ik wilde zien/doen en dat kon het beste vanuit Kathmandu. Ik ben nog naar Patan geweest, een van de drie koningssteden(?). Ik wil nou ook niet echt zeggen dat het tijdverspilling was, maar het was best wel saai. Niet veel te doen en als je eenmaal in Bhaktapur bent geweest, dan is Patan niet echt leuk meer. Vind ik. Misschien was ik ook wel gewoon tempel-moe.

De dag erna ben ik naar Namo Buddha gegaan. Dat was wel echt de moeite waard. Er is daar een heel groot en mooi klooster. En normaal gesproken heel goed uitzicht, alleen was het weer echt niet helder. Ik heb daar een nachtje in het guest house van de monniken overnacht en samen met ze gegeten. Hun de gebeden zien doen was impressive. Het gezang icm de muziekinstrumenten was haast hypnotiserend. De eerste dag hadden we als avondeten hele lekkere noodles met groenten. Het ontbijt de volgende ochtend vond ik alleen zó enorm pittig dat ik er heel misselijk van werd. Het gekookte eitje was het beste aan het ontbijt. Het was een ramp om terug te komen naar Kathmandu, maar wel een avontuur. Ik ging eerst wachten op de bus, maar toen er een kwam, was die overvol. Mensen hingen half uit de bus en er zaten enkele mensen op het dak. Laat maar, dacht ik, dit gaat zo niet werken. Een Nederlands koppel dat ik daar tegenkwam, vertelde me dat er die dag een of ander festival in Kathmandu was en dat veel mensen dus waarschijnlijk hun familie op gingen zoeken. De bus vanuit Namo Buddha was dus niet echt een optie. Ik ben teruggelopen naar het klooster op zoek naar de 3 meisjes uit Ecuador, Chili en Mexico. Misschien dat we wel samen een taxi ofzo konden pakken naar Banepa of Dhulikhel en van daaruit vervolgens de bus nemen. Uiteindelijk zou ik samen met Carolina uit Ecuador teruggaan. We wilden gaan hiken naar Panauti en dan van daaruit de bus nemen. Maar toen begon de lucht nogal donkerder te worden en begon het wat te druppen. We waren allebei niet op regen gekleed dus we besloten maar om weer naar de 'bushalte' te gaan. 2 minuten voordat we daar aankwamen was er schijnbaar een vertrokken. Ze gaan 1 keer in het uur.. Toen begon het keihard te plenzen. Daar stonden we dan. Uiteindelijk konden we met een aardige man meeliften in zijn pickup. Ik zei nog dat hij een 'nice guy' was. Toen bedacht ik me dat 'guy' in het Nepalees 'koe' betekent. Ik benadrukte maar even dat ik niet bedoelde dat hij een aardige koe was. :p Hij bracht ons helemaal naar Kathmandu! Daar hebben we vervolgens de bus gepakt.

Ik heb hier in Nepal alles wel gedaan en gezien wat ik wilde doen/zien. Ik kijk uit naar Thailand!