Eerste ervaringen

Inmiddels zit ik circa 1,5 week in Nepal. De tijd gaat snel. Mijn aankomst in Nepal ging eigenlijk niet zo goed, want ik heb zo'n 2 uur op mijn bagage staan wachten. Ik raakte 'een beetje' in paniek en dacht echt van dit ga je toch niet menen! Ik werd in de tussentijd ook nog gebeld door Rajesh (mijn contactpersoon in Nepal) en hij vroeg waar ik was, want buiten stonden er al een hele tijd mensen op mij te wachten om mij naar het huis van Rajesh te brengen. Hij zei nog dat ik wel naar buiten kon gaan en dat we morgen wel weer terug konden komen voor mijn bagage... DIKKE DOEI! dacht ik. Ik wilde echt niet weg zonder mijn bagage. Uiteindelijk heeft een man mij daar meegenomen naar een enorme berg met bagage. En ja hoor, daar lag hij tussen. Hoe dit kon gebeuren geen idee, maar toen ik mijn bagage terug had, was ik intens gelukkig :p

Daar zat ik dan in de volgepropte auto op weg naar Rajesh samen met nog een andere vrijwilligster uit China. Het verkeer was voor mij nogal een shock. Officieel rijden ze daar aan de linkerkant, maar daar was niet veel van te merken. Auto's, busjes, brommers, scooters en fietsers rijden allemaal door elkaar heen en ze halen zowel links als rechts in. Ze kijken gewoon voor zich en de rest moet maar uitkijken. Ik miste de gordel in de auto wel een beetje. De lucht is er bovendien echt walgelijk dus ergens in het begin van de week heb ik daar een mondkapje gekocht.

Het huis van Rajesh is echt enorm. Heel veel kamers, badkamers, mooie tuin, en een haast koninklijke trap. Alles was ook schoon. Ik vond het echt niet erg om daar de eerste week te moeten doorbrengen. In totaal waren we die week met 11 vrijwilligsters: 4 Nederlanders, 3 Duitsers, 3 Chinezen en 1 Ierse die in Australië woont. Tijdens de 'introductieweek' hebben we veel leuke dingen gedaan. De allereerste dag hadden we een welkomstceremonie waarbij we een Nepalese naam kregen (mijn naam is Lochan), een rode stip gemaakt van rijst als welkom tot het Hindoeïsme en een sjaaltje als welkom tot het Boeddhisme. Verder zijn we in die week naar een festival geweest in het centrum ter ere van de God Shiva, de God der destructie (dat was echt gaaf), we hadden lessen in de religie & cultuur, do's and don'ts en ook yoga, we zijn nog naar een van de grootste stupa's in Nepal geweest, in het weekend nog naar Bhaktapur geweest (echt een aanrader!) en nog heel veel meer. Op zondagochtend zou iedereen vertrekken naar haar eigen project en het was echt jammer dat we afscheid moesten nemen. We hadden het echt heel leuk met elkaar.

Deze week zit ik in Sauraha, Chitwan samen met Anna uit de groep van afgelopen week. Dus we zijn gelukkig niet alleen. Ik zeg gelukkig, want het project is niet echt zoals we verwacht hadden. Op maandagochtend ging iemand van ons hostel met ons mee naar the Elephant Breeding Center waar wij ons project zouden doen, zodat we zouden weten hoe we er moesten komen. Schijnbaar hoefden we die ochtend nog niks te doen en konden we die middag helpen. Maar toen wij daar in de middag aankwamen, wist echt niemand van ons af... Het woord volunteer leken ze ook niet te kennen. Het leek echt alsof ze daar überhaupt nog nooit vrijwilligers hebben gehad. We dachten echt van wat krijgen we nou, om het maar even aardig te zeggen. We waren behoorlijk pissed off, want we hebben er wel voor betaald. We zijn toen maar weer teruggegaan naar het hostel en hebben gevraagd hoe dit nou zo kon zijn. Een man daar zou wel even bellen en we konden de volgende dag dan wel beginnen. We werden daarna nog wel naar een plek gebracht waar we nog wel konden helpen. We hielpen met het maken van kuchi en op een gegeven moment was het dan zover: hun drie olifanten kwamen terug van de jungle! Twee van de drie olifanten mochten we voeren en aaien. Een olifant mochten we niet voeren en aanraken, want ze was blind en best wel gevaarlijk. Ze heeft al wel redelijk wat mensen aangevallen schijnbaar :') Maar goed, die andere twee hebben nog nooit mensen aangevallen en ze zijn echt schatjes. We hebben maar besloten om daar ons project te doen, omdat het echt veel persoonlijker is. Zeker het contact met de olifanten. Bij the Elephant Breeding Center zou het niet helemaal zeker zijn of we ze wel mochten gaan voeren. Later kregen we echter een beetje de indruk dat dit wel vaker gebeurt. Want bij de plek waar we nu zitten, krijgen ze schijnbaar wél vaker mensen die hun helpen. We proberen nog een beetje uit te zoeken hoe het zit en waar ons geld naartoe gaat, want ergens klopt er echt iets niet. Er klopt geen zak van dit project, maar de olifanten maken echt heel veel goed. :)